Dogoterapia - Terapia niosąca radość

Dogoterapia

Dogoterapia jest pojęciem bardzo szerokim. Swoim zakresem obejmuje przede wszystkim terapię z udziałem psów, ale również spotkania edukacyjne i odpowiednio ukierunkowaną zabawę z psami. Jej odbiorcą są osoby w każdym wieku – dzieci, młodzież, dorośli i seniorzy, zarówno osoby chore, niepełnosprawne, jak i zdrowe.

Celem dogoterapii w każdym z tych przypadków jest poprawa zdrowia, kondycji fizycznej, psychicznej i emocjonalnej. Rozumiana jako terapia czy jej wspomaganie – dogoterapia wspiera działania lekarzy, terapeutów i rehabilitantów dążące do poprawy stanu zdrowia w przypadku konkretnych schorzeń. Pomaga ćwiczyć i rozwijać umiejętności potrzebne do przywrócenia sprawności, rozwija spostrzegawczość, kształtuje umiejętności, zwiększa skupienie uwagi, uczy samodzielności.

Czynnik emocjonalny, który towarzyszy takim zajęciom jest niezwykle istotnym elementem dogoterapii i to on właśnie w dużej mierze decyduje o skuteczności działań, jak i o popularności tej metody. Pies stwarza wspaniałą motywację do podejmowania konkretnych działań. Żmudne, często nudne i wielokrotnie powtarzane ćwiczenia stają się w obecności psa przyjemnością i zabawą. To właśnie ta przyjemność obcowania ze zwierzęciem staje się nadrzędnym elementem zajęć. Kontakt z psem wzbudza same pozytywne uczucia, wywołuje uśmiech, przynosi radość i pozwala na poprawę samopoczucia. Pies jest uniwersalnym terapeutą, który niejednokrotnie pozwala zapomnieć o chorobie, odwraca uwagę od zmartwień, przynosi pociechę, zainteresuje, czasem rozbawi, a co najważniejsze – nie ocenia, nie osądza. Niezależnie od schorzenia pacjenci nie czują się inni, a ciepłe spojrzenie psich oczu dodaje im odwagi i pomaga w samoakceptacji. Pies kocha człowieka takiego, jakim jest.

Istotnym elementem działań dogoterapeutycznych są spotkania edukacyjne. Prowadzone wśród dzieci, w przedszkolach i szkołach pozwalają przekazać podstawową wiedzę na temat postępowania z psami i w ich obecności. Jest to szczególnie ważne dla dzieci (których ekspresyjne zachowania są często niezrozumiałe dla psów), by nauczyły się i zrozumiały, jak postępować z psami. Przekazanie informacji w obecności psów, w formie zabawy połączonej z konkretnymi ćwiczeniami pozwala zdobywać tę wiedzę w konkretnym działaniu, aktywnie i niejako „przy okazji”. Element edukacyjny towarzyszy też zajęciom terapeutycznym, gdzie wpleciony w program spotkań utrwala i poszerza wiedzę z różnych dziedzin. Dzieci z udziałem i w towarzystwie psów mogą uczyć się liczyć, czytać, poznawać kolory, części ciała, rasy psów, itd. W zajęcia wpleść można dowolne elementy edukacyjne – w zależności od potrzeb oraz inwencji prowadzącego.

Psu pracującemu w dogoterapii stawia się szczególne wymagania. Oczywistym jest, że pies taki nie może wykazywać agresji. Ale drugim niezwykle istotnym czynnikiem jest jego chęć do pracy i czerpana z tego radość. Pies nie może być przymuszany do kontaktów z człowiekiem. Wielokrotnie pies uwielbiający zabawy i kontakt z domownikami, nie będzie nadawał się do dogoterapii, gdyż będzie unikał tak bliskiego kontaktu z obcymi ludźmi. Pies do dogoterapii musi być przyjazny, otwarty, pogodny i radosny. Musi lubić głaskanie i dotykanie przez obcych, być tolerancyjny wobec innych psów, kontrolowalny i przewidywalny. W zespole ze swoim przewodnikiem nie może być zawodny, a swoją postawą powinien reprezentować rozumne posłuszeństwo. Aby to osiągnąć niezbędne jest wychowanie psa, socjalizacja w różnorodnych warunkach i odpowiednie szkolenie. W pracy psa-terapeuty przydatna jest umiejętność aportowania, pokonywania fizycznych przeszkód (np. ławki, materace), poruszania się po różnym, również śliskim podłożu (np. panele), poruszania się przy wózku inwalidzkim. Często wymienia się rasy szczególnie predysponowane do pracy terapeutycznej, jednakże najważniejsze znaczenie mają cechy charakteru konkretnego psa – jego łagodność, chęć do pracy, cierpliwość, zrównoważenie i umiejętność skupienia uwagi na człowieku.